Stuck in La Paz

Terwijl Josefien aan het werk is in ''the sky bar'' kijk ik naar buiten over la paz, met een geweldig uitzicht. Ik kijk naar de straat beneden, waar het stoplicht op rood staat en een backpacker zonder geld aan het jongleren is met stokken die in brand staan. Zodra het stoplicht op groen springt stopt hij met jongleren en loopt hij langs de auto's die voor het stoplicht wachten. Bij de eerste paar auto's krijgt hij wat geld, de auto's rijden weg en als het weer rood wordt doet hij hetzelfde. Na ongeveer een half uur heeft hij blijkbaar genoeg geld verdient en vertrekt hij met zijn backpack in de richting van de busterminal. Het is dinsdagmiddag drie uur, en Josefien zoekt liedjes uit om haarzelf en mij gezelschap te houden. Rond het middaguur is de skybar meestal erg rustig, nu is er één persoon in de bar. Vanavond werk ik in de drukkere undergroundbar, een soort grot in de kelder van het hostel. We zijn nu bijna een maand in La Paz, aan het werk in de bar(ren) van het hostel. Het plan was om maar twee weken te werken in de bar, maar omdat de manager ons zo goed vond wilde hij ons langer houden, en daar zijn we op ingegaan.

Het is natuurlijk niet zo dat we alleen maar werken en amper buiten het hostel komen. Per week krijgen we twee dagen vrij, waarop we dingen kunnen gaan doen. Normaal gesproken vallen die dagen niet samen, maar sinds ik het rooster mag maken heb ik in de afgelopen maand ons twee keer een vrije dag samen gegeven. De eerste gezamelijke vrije dag zijn we naar Valle de la Luna geweest, een park net buiten La Paz, waar door erosie enorme pilaren van zandsteen zijn ontstaan. Erosie is niet meer voor te stellen daar, het is meer een woestijn nu. Af en toe een cactus maar verder is er in geen enkele vorm vegetatie te vinden. Het park is niet groot, de langste wandelroute is 45 minuten lopen. Er gaan elke dag mensen naar Valle de la Luna, maar verspreid over de dag, dus het is er rustig. Bovendien hoor je de stadgeluiden van La Paz niet, dus was het park voor ons alleen. In plaats van 45 minuten hebben we de route dan ook in 90 minuten gedaan. Om de 20 meter een fotootje, en we hebben weer genoeg voor instagram.

In dezelfde week loopt Anja opeens ''ons'' hostel binnen, een Noors meisje die we zijn tegengekomen in Cusco. Anja is een aardig, en een beetje gek, meisje. Op aandringen van ons komt ze ook een weekje in de bar werken. Ze vertrekt net iets voor ons, althans, toen we nog maar 2 weken wilden blijven. We maken het plan, sinds ze dezelfde kant als wij op gaat, om samen te gaan reizen. Maar dan, als we de deathroads boeken voor de volgende dag, worden we toch overgehaald door Josh (de barmanager) om nog twee extra weken te blijven. Misschien komen we Anja nog een andere keer tegen.

De volgende dag staan we om 6.30 uur op om te gaan mountainbiken over de gevaarlijkste weg ter wereld. Als je niet weet wat we bedoelen met de Deathroads en mountainbiken, kijk dan eens op youtube. Als je er over nadenkt is het eigenlijk te gek voor woorden. Top gear heeft er ook overheen gereden (https://www.youtube.com/watch?v=WXLxszv9eCM , en check dan even het stukje rond 5 minuten, in zo'n greppel ben ik ook met mn mountainbike beland, en 7.00 min., het gevaarlijkste stuk van de route de la muerte, maar heel leuk om er doorheen te rijden met je mountainbike.) Het is best gek om te bedenken dat wij daar met een snelheid van ongeveer 40 km/uur naar beneden rijden. Dat was trouwens niet het engste. Na de maaltijd beneden in de jungle gingen we weer met het busje over de deathroads naar boven. Een gammel busje en de gevaarlijkste weg van de wereld, het kan bijna niet enger. 'S avonds komen we terug in La Paz, en zijn we helemaal uitgeteld.

La Paz is trouwens een enorm grote stad. Stel je het voor als een soepkom, met huizen overal, inclusief de randen van de kom en de steilste stukken. Omdat het een kom is voelt het niet al te groot als je er doorheen loopt. Het midden van de kom, het centrum, is namelijk niet al te groot. Het leukste van La Paz is op twee minuten loopafstand van ons hostel. Zodra je het grote witte gebouw in loopt kom je in de grootste markt van Bolivia terecht, waar je alles kunt kopen wat je maar kunt bedenken. Op de begane grond zijn het vooral kraampjes met verzorgingsproducten en fruit, maar op de tweede en derde verdieping kom je echt vanalles tegen. Op de derde verdieping zit ook het schoonste en leukste eettentje van de markt. Voor vijf en een halve boliviano (70 eurocent) kun je daar een sandwich met avocado, ei, kaas en tomaat krijgen. Heel lekker vers, goede hygiene en een hele aardige kokkin die het voor je klaarmaakt. Omdat het eettentje zich in een markt bevindt is het niet groter dan 4 vierkante meter, 1 bij vier om precies te zijn. Je zit aan de keuken te eten, en de kokkin worstelt zich tussen iedereen door om een eitje te bakken. Samen met 4 Bolivianen zit je aan een tafeltje te genieten van de sandwiches.
Een kwartiertje verder lopen en je komt in Sopocachi, het rijke gedeelte van La Paz. Veel restaurantjes, koffietentjes en supermarkten zitten daar. In Sopocachi hangt een relaxte sfeer.

De meeste dagen die wij vrij hebben zijn zonder elkaar, maar gelukkig hebben we al een goede hoeveelheid vrienden gemaakt waarmee we af en toe op stap gaan. We lopen veel door La Paz samen met de rest van de staf. Met de barmanager, Josh, gaan we vaak naar de English Pub, of naar de straat waar je verf kan kopen, om zo een beerpongtafel in elkaar te zetten.

De vier weken zijn voorbij gevlogen, en met nog maar 5 dagen te gaan tot dat we onze reis gaan vervolgen richting Sucre, gaan we nog even van La Paz genieten.



Groetjes,

Joos en Mel