Traangas in je gezicht

Mijn plan was om ongeveer 2 keer per week een blog te schrijven, maar ik merk dat er zoveel is dat ik met iedereen wil delen dat ik het vaker moet gaan doen.
Op het moment dat ik deze blog schrijf zitten we in Cusco, maar daar zometeen meer over.

We vervolgen de blog op dag 2, de eerste echte hele dag in Lima. Als we wakker worden is het nog maar net 6 uur geweest. Het licht schijnt al door de ramen van ons kamertje en de geluiden van de wasvrouw (en kinderen) horen we beneden al weer. Als we helemaal klaar zijn voor de dag blijkt bij de receptie dat we nog 2 uur moeten wachten tot het ontbijt voor ons klaarstaat. Jammer dan, nog maar even wachten. Het ontbijt is beperkt, maar wel lekker. Vers gebakken broodjes met bakjes boter en jam. Nog een lekker sapje (of drie) en je kunt er de komende tijd wel weer tegenaan. Op het balkon, dat uitkijkt over de grote weg komen we een Noorse jongen tegen, die al zijn hele leven in Zweden woont en het afgelopen jaar in Bolivia. Hij vertelt ons dat hij net 3 dagen in Lima is, maar dat hij al naar het leukste stukje is geweest. We moeten van hem bus 301 nemen en gewoon erin blijven zitten tot we in de wijk Barranca komen. Daar is een lekker strand met een koele zee. Met een beetje twijfel gaan we naar de bushalte. Vol goede moed geven we een briefje van 100 sol (ongeveer 27€) aan de bestuurder. Hij kijkt ons aan en stuurt ons weer weg. Volgens een andere mevrouw is het teveel geld, en kan hij er niet van teruggeven. We vragen aan haar maar wat het bedrag dan is om met de bus te kunnen. Omgerekend blijkt dit 40 eurocent voor ons beiden te zijn. Als we even later ons geld stuk hebben geslagen kunnen we dus toch met de bus. Even een feitje over Lima: Er staan elke dag twee spitsen. De ene tussen 08.00 en 17.00 uur de stad uit (zakendistrict in) en de ander van 17.00 tot 22.00 de stad in. Lekker dan. Wij moeten de stad uit naar Barranca om 09.00 uur 's ochtends. Je kunt zelf wel bedenken wat er gebeurt.
Als we in Barranca aankomen is het stil. Héél erg stil. Grote huizen, grote resorts, en weinig toeristen. Na een tijdje lopen komen we bij het strand aan. Josefien heeft al binnen twee minuten vrienden gemaakt met de plaatselijke dorpsgek die claimt gratis te kunnen vliegen met KLM businessclass omdat ze foto's kan maken. Wij merken eigenlijk alleen dat ze heel erg goed kan roken en ruziemaken met mannetjes die per ongeluk zand over haar voeten heen gooien. Als we in het water liggen bedenken we dat het eigenlijk wel gek is dat wij in 30 graden in een zee liggen in Januari.

's Avonds komen we terug in het hostel. Allebei een beetje (erg (melle red.)) verbrand. We zijn weer heel erg moe, omdat we nog een beetje last hebben van een Jetlag, en het inmiddels al bijna 21 uur is. Joos gaat op bed liggen en heeft geen honger, terwijl ik even naar de pizzaria om de hoek rent om een pizza voor hem (en een stukje voor Joos) te halen. De pizza is klaar, en ik ga weer naar boven naar Joos toe. Als ik de pizza bij Joos heb neergelegd loop ik nog even langs de bar in ons hostel. Een raar moment. Iedereen staat op het balkon naar buiten te kijken. Ik loop er ook heen om te kijken waar ze naar aan het kijken zijn. Op de straat liggen allemaal stenen en rennen mensen met vlaggen over hun nek. Vul het maar in: Rellen.
Ik ren naar Joos toe om haar uit haar bed te trekken om ook te komen kijken. Samen weer naar de bar, en daar rent nu iedereen van het balkon af naar binnen toe: ''The wind changed''. Onbegrijpelijk kijken we naar ze, en lopen we toch het balkon op. Het duurt ongeveer 3 seconden voordat het traangas ons hoofd binnendringt. Om zo te zeggen: 26000 hete pepers in je mond, ogen, oren en neus. Alles prikt, iedereen huilt door het traangas. 2 minuten later is het weer veilig en gaan we met het hele hostel weer het balkon op. Alle relschoppers rennen terug richting de politie en beginnen stenen uit de stoep te trekken en op de politie en de weg te gooien. De politie pikt dit duidelijk niet en haalt een soort van mini-bazooka's uit hun ME-busjes en begint weer traangas te schieten. Ondertussen rent nog meer ME naar de relschoppers toe en slaan ze neer met hun knuppels. De relschoppers die nog kunnen rennen rennen weg, en de gewonden blijven bloedend liggen. Rustig trekt de ME zich weer terug en helpen de relschoppers de gewonden weg te komen. Al filmend staan wij een beetje te schreeuwen op het balkon (zie filmpje).

De volgende dag staan we met onze verbrande koppies op, en gaan we naar het ontbijt. The usual. Jam en boter. Brood en sap. We zijn vandaag niet iets van plan, hoewel we wel graag naar het strand willen gaan in de avond om daar bij een leuk restaurantje te eten en de zonsondergang te zien. Na het ontbijt gaan we gelijk door naar de toeristenhelpdesk van het hostel. We booken een bus naar Cusco, dat wordt 22 uur in een busje met veel beenruimte en WIFI de bergen in rijden. Als we geboekt hebben gaan we gelijk door naar de receptie van het hotel. Met een mailtje krijgen we namelijk 20% korting op een hostel in Cusco, dat komt wel zo goed uit. Als we dat ook gebookt hebben booken we ook nog een talenschool voor twee weken in Cusco. Rond 13 uur is alles geregeld en lopen we even de straat op om wat eten te kopen. Na twee blokjes komen we al bij een kraampje langs de weg, een oud aardig mannetje heeft allerlei soorten broodjes te koop. We denken is cool te zijn en bestellen het enige dat we niet kennen. Een broodje huevo. Uiteindelijk zijn we blij want het is een broodje ei, met sla en chips en zes sauzen in ieder een eigen kleur. Als ik weer met een briefje van 100 zwaai wuift ook deze meneer mijn geld weg. Zonder na te denken geef ik Josefien mijn broodje ei en loop ik weg om ook dit briefje weer te gaan breken. Ondertussen krijgt Josefien zonder te vragen nog wat meer eten van de meneer, en ook nog een gratis drankje. Van alles twee, want het is ook voor mij. De meneer roept me terug, want we moeten eerst eten, anders wordt zijn hoofd afgehakt (dit is tenminste wat hij uitbeeldde). Na het eten lopen we samen (ik en de meneer) een apotheek binnen, en hij regelt dat mijn geld weer wordt opgedeeld in kleinere briefjes. Daarna beginnen de drie mevrouwen van de apotheek allemaal dingen in het Spaans naar me te schreeuwen terwijl ik lief lach en wegloop. Uiteindelijk kostte deze toch wel grote lunch 3 sol (= 90 eurocent).
Om een uur of vier gaan we maar weer met de bus proberen te gaan naar Barranca, maar de zon wil niet doorkomen en de bussen zitten overvol dus geven we op. 'S avonds zijn we nog wel even uit eten geweest in de buurt. Het is wel grappig dat iedereen Spaans tegen je begint te schreeuwen zodra je een handeling uitvoert (maakt niet uit wat het is). Het maakt ze blijkbaar niet uit of je ze kan verstaan of niet, want ze schreeuwen toch wel.

De volgende ochtend staan we rustig op, eten we ons gebruikelijke ontbijt en checken we rustig uit. Rond drieën worden we opgehaald door een taxi die ongeveer een half uur te vroeg is, maar ach, beter te vroeg dan te laat. Hij rijdt ons naar de busterminal van EXCLUCIVA, de busmaatschappij die wij gebruiken. We komen aan in een soort mini-vliegveld, inclusief Check-inbalie, Bagage-drop-off en securitypoort. Als we eenmaal binnen zitten komt de bediende zeggen dat het een rustige dag is, en dat we ook wel gratis naar de businessclass mogen. Hoppakee, voor gratis een bed, WIFI, eten in de bus, persoonlijke TV, én we zitten op de bovenverdieping bij de voorruit, dus megavet uitzicht. Het eten is ook best goed, en slapen lukt ook nog wel.

Als we 's ochtends wakker worden worden we bijna uit ons bed geschud van alle haarspeldbochten. We klimmen en klimmen maar, en het lijkt wel niet op te houden. De beelden zijn wel spectaculair. Rond 13 uur komen we aan in Cusco (3600 meter hoog, en dat merk je wel: alles gaat langzamer in je spieren en je raakt sneller uitgeput) en nemen we een taxi naar ons hostel. Ik vond ons vorige hostel al echt geweldig, maar dit hostel breekt alles. Het is een typisch peruaans verblijf met een binnentuin waar een keuken staat die je mag gebruiken, een BBQ waarbij je je 's avonds mag aansluiten, en een leuk vuurplaatsje. De muziek door de krakerige boxen is Peruaans en de staff danst rustig op de binnenplaats terwijl alle backpackers lekker in een zitzak in het zonnetje liggen. We krijgen een kamer met een uitzicht waar je U tegen zegt.

Tot zover, tot de volgende keer!

Melle en Josefien