Donkey Island

We zijn dan nu ein-de-lijk weg uit het verdomde Cusco. Nee, om eerlijk te zijn missen we Cusco wel een beetje. Maar het voelt wel een beetje alsof onze reis nu pas begonnen is. Cusco was een soort baken, waar we elke keer weer terugkwamen. Op dit moment zijn we wel degelijk weg, voor altijd, uit Cusco. Maar voordat we vertrokken uit Cusco zijn we nog ''even'' naar het wereldwonder Machu Picchu geweest. Omdat alle leuke trails niet meer open zijn in februari door het regenseizoen, hebben we gekozen voor een korte en makkelijke trail. We werden om 10.30 opgehaald uit Cusco met een busje, naar de trein gebracht in Ollantaytambo en vanaf daar zijn we met de trein naar Aguas Calientes gegaan. De treinen in Peruu (in hoeverre die er zijn en rijden) zijn superdeluxe. Wij zaten (zoals echte backpackers moeten) in de goedkoopste trein, en die was luxe. Luxer dan de eerste klas bij de NS, dat zeker. Het leek meer op een vliegtuig, stoelen die naar achteren kunnen voor het comfort, butlers in pak die langskomen met drankjes en snacks, en om het helemaal af te maken, werden er toeristische berichten omgeroepen zodra de trein langs een speciaal punt reed. ''We are now in the sacred town of huppeldepup, where the spanish army followed the river, instead of going into the mountains. This is why they never found Machu Picchu.''

Eenmaal aangekomen in het plaatsje onder Machu Picchu, Machu Picchu Pueblo (in de toeristische volksmond ookwel Agua Calientes genoemd, door de 'natural' hotsprings die er tegenwoordig uitzien als zwembaden) stonden we in de stromende regen te wachten tot de mevrouw van ons hostel ons op kwam halen van het station. Het station in Agua Calientes is trouwens niet echt een station. De trein loopt door de stad heen, en alle restaurantjes zitten aan het treinspoor. Het spoor is dus eigenlijk de winkelstraat van Agua Calientes. Dit heeft ook nadelen, zit je net lekker op een terrasje te genieten van een spaghetti a la Peru (ze proberen Italiaans na te doen, gaat niet altijd even goed), komt er een trein langs die alle uitlaatgassen in je spaghetti stoot.
Betty, de hostelophaalmevrouw, bracht ons naar ons hostel toe, ook aan de spoorstraat, en stelde ons voor aan de receptioniste. Zo snel als Betty kwam bij de trein, zo snel was ze ook weer verdwenen. De receptioniste liet ons onze kamer zien, voor de eerste keer een slaapzaal, en vertelde ons toen dat het ontbijt gegeten kon worden tussen 04.00 uur en 08.00 uur. Met vragende ogen keken we haar aan, maar ze liep weer terug naar haar plekje. Onze kamer is drie hoog, maar dat geeft hier, in tegenstelling tot Cusco, niet. Omdat Machu Picchu maar op 2700 meter is, merken we helemaal niets van hoogteziekte of -verschijnselen. Omdat Machu Picchu en Agua Calientes (2200 meter) zo 'laag' liggen, zijn we nu ook niet meer in de bergen, maar midden in de jungle. En dat merk je aan alle geluiden om je heen. Ons hostel is heel erg smal, en heel erg hoog. Onze kamer zit dus op de derde verdieping, maar de bar van het hostel zit op het dak, nog twee verdiepingen hoger. Met uitzicht, dat wel.
's Avonds komt de gids van morgen langs. In Machu Picchu krijgen we namelijk een tour door de oude ruïnes in 'the urban district' van Machu Picchu. Ja, zo groot is het dus echt. De gids vertelt ons dat wij om 6.20 uur bij de ingang moeten staan, dan gaat de groep waar wij inzitten de tour doen. Om bij Machu Picchu te komen kun je twee dingen gebruiken, de bus of de benenwagen. We zeggen tegen de gids dat we graag lopend naar Machu Picchu willen gaan, maar hij raad dat heel sterk af. Hij vertelt ons dat het 1 uur en 45 minuten lopen is, omhoog met alleen maar trappen. Dat zou betekenen dat we om half vijf 's ochtends moeten gaan beginnen met lopen. En dat is nog niet alles zegt hij, want wij hebben ook nog een wandeling gekocht om de berg achter Machu Picchu te beklimmen. Dat is ongeveer een gelijke beklimming als omhoog naar Machu Picchu. Als je dan tussendoor ook nog een tour moet doen, en daarna weer naar beneden wil lopen trek je het niet. Zeker niet omdat eten eigenlijk verboden is in Machu Picchu.

De volgende ochtend staan we om vijf uur op. We eten wat bij het ontbijt, stappen naar buiten en nemen de bus om ongeveer half zes. We komen aan bij de ingang van Machu Picchu om 6 uur en moeten dus nog twintig minuten wachten op de gids. Rond half zeven, tien minuten later dan afgesproken, is onze gids er nog steeds niet. Op eens horen we iemand 'Melfred' roepen. We lopen er naartoe en het blijkt mijn naam te zijn, beetje verkeerd gespeld misschien. Maar Melfred is wel 18, komt uit Nederland en slaapt in het Ecopackers hostel. We melden ons aan en we moeten doorlopen naar de ingang van het park. Paspoorten worden gecheckt, we worden opgehaald door een mannetje, die brengt ons weer naar een ander mannetje, en die brengt ons uiteindelijk naar onze gids.
De hele tour van de gids duurt maar 30 minuten.
Na de tour lopen we een beetje rond door het park, alle ruïnes te bewonderen, tot we om half tien besluiten naar de ingang van het wandelpad naar de Huayna Picchu te gaan. Daar aangekomen zijn we niet de enige. Elke dag mogen er 400 mensen in, verspreid over twee groepen. Wij zijn de tweede groep, en als we er in mogen moeten we onze naam, leeftijd, paspoortnummer en nationaliteit opschrijven in een groot logboek. Als we beginnen met de tocht, het eerste stuk is vlak, komen we allerlei mensen tegen die stuk voor stuk helemaal kapot en bezweet zijn. En ja hoor, op het moment dat we omhoog moeten lopen, is er ook niets meer dat de berg tegenhoudt. Alsof je een steile rotswand beklimt, maar dan met trappen die telkens anders zijn dan elkaar, zodat je benen er niet aan kunnen wennen. Maar ach, we houden de moed erin, want op de top staat een uitzicht van jewelste te wachten. Maar als we boven komen, zien we niets. Alles is wit. We kunnen niet eens het einde van de berg zien, en zijn niet verbaast dat het zou kunnen dat er een paar mensen naar beneden zijn gevallen. We wachten twee uur lang op de top, hopend op een wonder, en dat wonder wordt werkelijkheid. Voor iets minder dan een minuut is Machu Picchu duidelijk te zien, zonder wolkjes, terwijl de rest van de omgeving nog steeds op sneeuw lijkt. Met alle 50 mensen op de top rennen we naar het beste plekje om een foto te maken. Op dit moment is het echte toeristenliefde. Iedereen roept tegen elkaar: "Come I take a picture of you, will you make a picture of me?". Als je hier met een camera zou gaan staan en foto's zou maken, zou je goud geld verdienen.

Teruggekomen in Aguas Calientes, werden we verwacht om 18 uur bij de trein. Hoewel het dorpje een groot aankomststation is, is het vertrekstation wel een echt station. Het heeft wel een typische manier om het te bereiken, door een marktje heen, en plots sta je dan voor de vertrekhal. We komen 's avonds laat terug in Cusco in ons hostel, en in tegenstelling toen we weggingen is het nu heel erg rustig. Bijna iedereen is vertrokken, op een paar diehards en nieuwe na. We nemen maandag nog even om alles uit te zoeken voor het vervolg van onze reis en boeken een hostel op het eiland Isla del Sol (het eiland waar volgens de Inca's de zon is ontstaan). We hebben dit hostel geboekt omdat we hiervoor al een speciale busreis op het oog hadden. We gaan reizen met BoliviaHop, een busmaatschappij die het voor backpackkers mogelijk maakt om overal tussen Cusco en La Paz in- en uit te stappen. Je kan dan een dag, of als je wilt 3 maanden en 24 dagen later weer opstappen in de bus. Je hebt in totaal 1 jaar om de hele route te doen. Én in de reis zitten ook nog twee uitstapjes die je gratis krijgt, eentje naar de floating islands (een klein beetje een tourist trap) en eentje naar Isla del Sol. Wij kiezen ervoor om deze route te doen in 4 dagen. We rijden met de bus naar Puno, gaan daar met de hele groep naar de floating Islands, opzich wel cool om te zien, hoe mensen met natuurlijke materialen eilanden hebben gemaakt waarop een heel gezin kan wonen. En deze eilanden (de naam zegt het al) drijven op het koude water van lake Titicaca. Dat meer is enorm groot (denk aan de grootte van Groningen en Friesland tezamen) en is op de meeste plekken meer dan 100 meter diep. De eilandjes die ze maakten lang geleden, en nog steeds, zijn ongeveer 3 meter in diepte.

Als we weer in de bus stappen vervolgen we onze reis naar de bordercrossing met Bolivia. Na een hoop formuliertjes invullen, afstempelen, weer in een andere rij gaan staan, nog een formulier krijgen zijn we in Bolivia. Op het eerste gezicht hetzelfde, en nog steeds wel een beetje. Bolivia is politiek gezien stabieler dan Peru, maar daar merkten we in Peru niet veel van, dus hier is het hetzelfde. We gaan met de bus nog 15 minuten naar Copacabana. Als we hier aankomen is de sfeer zo relaxed. Copacabana ligt aan het meer, iets zuidelijker dan het midden, en aan de rand ligt de onverharde hoofdstraat met restaurantjes op daken inclusief raggaemuziek. Wij pakken de boot naar Isla del Sol met onze busgroep, maar wij blijven op de boot omdat onze schipper aanbiedt om ons naar een haven te brengen die dichter bij ons hostel is. We bedanken hem, hij zegt in het spaans wanneer we weer bij de haven moeten zijn over twee dagen. Doodmoe moeten we nog 200 meter stijgen met wederom alleen maar trappen (die inca's ook altijd met hun trappen).We hebben zonder het te weten het hoogste hostel met het beste uitzicht geboekt, helemaal boven op het eiland. Op het eerste gezicht lijkt het eiland op Texel, maar dan met bergen. Eigenlijk komt dat alleen door de schapen en de schapenpoep. Als we gaan slapen kom ik pas echt op een goede nicknaam voor Isla del Sol. Donkey Island. Mijn god, wat zijn er veel ezels. Toen we omhoog liepen naar het hostel zijn we in één van de vijf dagelijkse ezelspitsuren beland. Het gaat zo ver dat vijf ezels tegelijk van de trap willen en je om ver geduwd wordt door een ezel. Of een lama, dat kan ook. Lama's lopen ook tussen de ezels door. De ezels en lama's zijn trouwens bedoelt om zware spullen naar boven te tillen. Er zijn namelijk geen wegen, dus er kan geen auto, zelfs geen 4x4 komen. Helikopters trouwens ook niet. Daarvoor zijn de platte stukken niet groot genoeg. Twee dagen op het eiland is eigenlijk niet genoeg om het hele eiland te zien, want het is groot. In de twee dagen (en een half) hebben we alleen het zuiden gezien, zijn we naar de hoogste top gelopen (4075 meter), hebben we een feest gehoord, zijn we helemaal naar de haven gelopen voor een pizza, deed het water het niet meer op het hele eiland. Maar wat een prachtig, rustig en mooi eiland.

De volgende dag werden we weer opgehaald met een boot en zijn we vanaf Copacabana in twee rukken naar La Paz gereden. Onderweg moesten we één keer uit de bus om met een Boliviaans pontje (twee stukken hout met een motortje) naar de overkant te gaan. Alle passagiers moesten uit de bus en met een ander pontje naar de overkant. Aan de andere kant van het meer wachten we nog 10 minuten op de bus en besluit ik een hamburger voor omgerekend €0,40 te kopen. Hij was niet goed dus toen we aankwamen in La Paz ben ik anderhalve dag ziek geworden. Ondertussen heeft Joos met de manager gepraat en voor ons beiden een baantje achter de bar geregeld. We gaan vanaf het moment dat ik dit upload allebei 5 dagen per week 6 uur per dag achter de bar staan voor gratis eten, drinken en bed. En op dit moment is het tijd om naar de bar te gaan en te gaan werken.

Tot ziens!

Melle en Joos